Nijhoff, Martinus: Bruckner, a poem
Bruckner Een groot verdriet in 't ernstige profiel Dat neerwaarts kijkt, en machtelooze handen. Maar als hij riep, dan daverden de landen En was 't alsof een vuist op aarde viel. Wij moeten met den brand der weerld verbranden, Leven moet ondergaan naar 't God geviel— De breede vleugels van een menschenziel Vliegen zich stuk tegen de harde wanden. 's Nachts kijken oogen waar het donker scheurt, Stemmen verwaaien wirwar door de boomen. Een man ligt plat in 't natte gras en schreit, Maar glimlacht als de horizon weer kleurt: Hij ziet een dag over zijn moeheid komen, Een nieuwen dag, een nieuwen dag van strijd. The following translation was provided by Elmer Ysebaert who also provided the information about the poem: A deep sadness in the earnest profile That looks downward, and powerless hands. But when he called, the lands would tremble As if a fist struck the earth. We must burn with the world in its demise, Life must perish when God so decides- The wide wings of a human soul Break in collision with the solid walls. At night, eyes look where the dark is tearing, Voices fade in a jumble through the trees. A man is laying down in the wet grass and weeps, But smiles when color appears on the horizon: He witnesses a day emerge over his weariness, A new day, a new day of struggle. | ||||||
